مرکز دانش صنعت تاسیسات

سلام بر جوادالائمه، كه «جود» قطره اي از پيشاني بلندش، «علم» غنچه اي از گلستانِ وجودش و «حلم» گوهري از گنجينه فضايلش بود. زينت بخشندگان، امام سخاوت، جوادالائمه مي آيد تا زمين مدينه بار ديگر ، مولودي ديگر از نسل هابيل را به شادباش بنشيند، مي آيد تا چشمان آسمان به روشني سيمايش روشن شود و لاهوتيان را در شادي ميلاد خويش فرو برد. به قامت آسماني اش، هستي تواضع خواهد كرد و بر قدوم مباركش، عرش، حرير عاطفه خواهد گسترد! مي آيد، تا ادامه دهنده وقار پيامبر(ص)، صبر علي(ع)، معصوميت زهرا(س)، سخاوت حسن(ع)، شهامت حسين(ع)، عبادت سجاد(ع)، علم باقر (ع)، حلم صادق (ع)، مظلوميت كاظم(ع) و كرامت رضا(ع) باشد.

حضرت امام محمدتقي(ع) در دهم رجب 195 ق در مدينه منوّره متولد شد و بر شاخسار امامت شكوفا گشت. پدر بزرگوارش حضرت امام رضا(ع) و مادرش بانوي گرامي و بافضيلتي به نام «سبيكه» است كه امام رضا(ع) او را «خيزران» ناميد. وقتي امام جواد(ع) به دنيا آمد، حضرت رضا(ع) فرمود: «حق تعالي به من فرزندي عطا كرده كه شبيه است به موسي بن عمران كه درياها را مي شكافت، و نظير عيسي بن مريم است كه حق تعالي مادر او را مقدس گردانيده بود.»

سپس حضرت فرمود: «اين فرزند من به جور و ستم كشته خواهد شد و اهل آسمان‌ها بر او خواهند گريست، و حق تعالي بر دشمن او و كشنده او و ستم كننده بر او غضب خواهد كرد، و آنها بعد از قتل او از زندگاني بهره نخواهند ديد، و به زودي به عذاب الهي خواهند رسيد» حضرت امام جواد عليه السلام در سن هفت سالگي به امامت رسيد و جوان ترين امام ما بود؛ اما با اين حال به لطف خدا، تمام علم يك امام معصوم را داشت و به همه سؤال ها پاسخ مي داد.

او با همان سن كم، دانشمندترين مردم زمان خودش بود. تمام دانشمندان آن زمان از آن حضرت علم مي آموختند.بعضي از دشمنان امام با كمك مأمون ستمگر، در جلسه هاي پرسش و پاسخ مي خواستند محبوبيت آن حضرت را در بين مردم كم كنند؛ امّا چون علم آن امام معصوم، علم خدايي بود، كسي توانايي مقابله با او را نداشت. مدت امامت امام جواد(ع) شانزده سال بود. او در تمام اين مدت عالم ترين افراد بود.

در سايه كلام جوادالائمه(ع):

- دوست را با سه ويژگي به دست مي آورند: انصاف در معاشرت، هم‌دردي در خوشي و ناخوشي، و داشتن قلبي پاك و سالم. (بحارالانوار، ج78،ص82).

- مومن نياز دارد به توفيقى از جانب خدا, و به پندگـويى از سوى خـودش , و به پذيرش از كسى كه او را نصيحت كند. .(تحف العقـول, ص ۴۵۷)

-  اظهار چيزى قبل از آن كه محكـم و پـايـدار شـود سبب تباهـى آن است. (تحف العقـول . ص ۴۵۷)

- افزونى نعمت از جانب خدا بريده نشود تاآن هنگام كه شكر گزارى ازسوى بندگان بريده شود. (تحف العقـول . ص ۴۵۷)

- كسى كه كارى را بدون علم و دانش انجام دهد.افسادش بيش از اصلاحش خواهد بود. (مسندالامام الجواد,ص ۲۴۳)

-  به تاخير انداختن توبه نوعى خود فريبى است و وعده دروغ دادن نوعى سرگردانى است و عذر تراشى در برابر خدا نابـودى است, و پا فشارى بر گناه آسودگى از مكر خـداست. (تحف العقول,ص ۴۵۷)

"داستان هايي از زندگي امام محمد تقي(ع)"

گردآورنده: محبوبه بهلولي